Roel Dieltiens ruilde op vijftienjarige leeftijd de piano in voor de cello. In sneltreinvaart werkte hij zich door de studie van zijn nieuwe instrument heen. Naast moderne cello wijdde Dieltiens zich ook aan de barokcello. En aangezien oude muziek nu eenmaal het best tot haar recht komt op oude instrumenten bespeelt hij een violoncello piccolo uit 1750 van Franse makelij of een barokcello van Maarten Cornelissen.

Volgens Dieltiens is de constante overgang van barokcello naar moderne cello niet zo evident. Het kost hem telkens enkele dagne om helemaal om te schakelen. Toch verleent dit wisselen zijn cellospel een aparte dimensie en een verrassende rijkdom. In weerwil van het beperkende specialisme dat de muziekpraktijk de laatste decennia kenmerkt, manifesteert Dieltiens zich als een veelzijdig musicus. Hierbij kiest hij bewust voor alle mogelijke formaties. De ene dag is hij solist met een groot symfonieorkest, de andere dag is hij lid van het Orkest van de Achttiende Eeuw van Frans Brüggen. Hij speelt met bevriende musici kamermuziek en verkent onbetreden paden met zijn Ensemble Explorations.

Enkele van zijn cd-opnames worden nu als absolute referentie beschouwd door de internationale muziekcritici.

Roel Dieltiens doceert Cello aan de Hochschule der Künste van Zürich en zetelt regelmatig als jurylid in internationale wedstrijden zoals die van Leipzig en Moskou. Daarnaast is hij ook aan het Lemmensinstituut te Leuven verbonden als docent Kamermuziek. In 2006 stelde de tv-zender Canvas een uitvoerige en diepgaande documentaire samen over deze artiest.