(30 april 1870 - 24 oktober 1948)

"Ich bin nicht auf die Welt gekommen, um das Leben zu genießen, sondern um anderen Menschen Freude zu bereiten." (Franz Lehár)

Lehár werd geboren in Komárom (Hongarije, nu Slowakije), als oudste zoon van een orkestleider in het leger. Hij studeerde viool en compositie maar kreeg te horen dat hij maar beter zijn viool kon laten liggen en zich moest toeleggen op het schrijven van muziek.

Vanaf 1902, met de operette Wiener Frauen wijdde Lehár zich als dirigent en als componist uitsluitend aan de operette. Hij is zeker de bekwaamste en meest succesvolle schrijver van Weense operette in de 20e eeuw. Hij componeerde er zo`n 30, volgens de Weense traditie, met een melodische rijkdom, goede instrumentatie en originele constructie. Zijn succes begon met Die Lustige Witwe (1905) waarmee hij voor altijd bekendheid kreeg. Samen met Der Graf von Luxemburg (1909) kunnen deze twee werken als geniaal worden beschouwd.

Lehár werd zeer welvarend door zijn composities. Het door hem opgerichte Lehár-fonds had tot doel niet door hun schuld in financiële problemen geraakte oudere mensen met middelen te ondersteunen.

Lehár was getrouwd met een Joodse vrouw maar hij kon, door voorspraak van Joseph Goebbels, in Oostenrijk blijven. De meeste andere Joodse musici werden gedwongen het land uit te gaan, ook musici die met Joden samenwerkten en/of getrouwd waren. Veel van Lehár's vrienden en collega’s werden vermoord. Hét cliché is dat Hitlers favoriete werk Die lustige Witwe was.

Gedurende de Tweede Wereldoorlog werd zijn muziek gedeeltelijk verdrongen door de nieuwe soorten populaire muziek uit Amerika die ook in Europa met belangstelling werd ontvangen. Echter met name door de vertolkingen van de tenor Richard Tauber (voor wie Lehár speciale rollen had geschreven in de jaren '20) werd hij weer de lieveling van het publiek. Veel operasterren hebben grote belangstelling voor zijn muziek. Het bewijs van Lehárs kunnen.