(19 maart 1873 - 11 mei 1916)

De Duitse romantische componist Max Reger kende de pech te
leven in een tijdperk dat op muzikaal vlak gedomineerd werd
door componisten als Johannes Brahms, Gustav Mahler, Richard
Strauss en Arnold Schönberg.
Bovendien was Reger niet van plan een keuze te maken tussen enerzijds Brahms en anderszins Wagner. Een keuze waartoe de meeste andere componisten zich wel lieten verleiden. Reger weigerde echter mee te doen aan deze kunstmatige opdeling
van de muziekwereld. Zo schreef hij, nauwelijks drieëntwintig
jaar oud, aan Busoni: “Ik heb een grondige afkeer van elke vorm
van muzikaal vooroordeel. Brahms versus Wagner: een grotere
onzin heb ik nog nooit gehoord”.

De levensloop van Max Reger is tot op zekere hoogte te vergelijken met die van Anton Bruckner: beiden komen uit een muzikale onderwijzersfamilie in een onooglijk bergdorpje, en waren voorbestemd voor een loopbaan als een onderwijzer. Reger werd geboren in Brand (Beieren). Van zijn moeder kreeg hij zijn eerste pianolessen en erfde hij zijn fijnbesnaard temperament. Een bezoek aan Bayreuth was voor Reger aanleiding om te besluiten musicus te worden.

Regers stijl werd in hoge mate beïnvloed
door de muziek van zijn vier grote voorbeelden: Johann Sebastian
Bach, Ludwig van Beethoven, Johannes Brahms en Richard
Wagner.
In Bach bewonderde Reger vooral het onuitputtelijke contrapunt,
dat door Bach tot een ultiem hoogtepunt was ontwikkeld. Net zoals Bach was Reger
naast componist ook een virtuoos én gevierd organist.
Bij Beethoven bewonderde Reger het sterk dramatische karakter
van de instrumentale muziek, die door Beethoven met een emotionele
intensiteit werd bedacht zoals men die voordien enkel in de
opera aantrof.
Johannes Brahms was wellicht Regers lievelingscomponist.
Helemaal op het einde van Brahms’ leven bloeide er zelfs even een
korte vriendschapsrelatie tussen beiden op. Reger vond dat
Brahms klassieke waarden zoals orde en logica op een onnavolgbare
wijze had weten te verzoenen met de verzuchtingen van de
romantiek.
In Wagner apprecieerde Reger de verregaande chromatisering
van de tonale harmonie. Dat is ook precies wat zijn eigen
muziek voor sommige luisteraars zo moeilijk te bevatten maakt.

Reger componeerde in vrijwel alle genres maar zijn orkestmuziek heeft het meest repertoire gehouden.