Componist: Otto Nicolai
Librettist:
Salomon Hermann Mosenthal
Première: 08-03-1849 te Berlijn
Die lustigen Weiber von Windsor vertelt het komische verhaal over hoe drie vrouwen hun ongewenste aanbidders te slim af zijn.
De dames Fluth en Reich zijn uiterst verontwaardigd door het ongepaste gedrag van Sir John Falstaff die hen allebei dezelfde liefdesbrief geschreven heeft. Ze besluiten, hem een lesje te leren. Voor de schijn gaan ze in op zijn avances. Dan wordt hij als heimelijke minnaar ter bescherming tegen de jaloerse man van Fluth in een wasmand in de Theems geworpen, later verkleed als oude tante afgeranseld. Tot slot besluiten de beide dames om Falstaff tijdens de grote midzomernachtmaskerade voor de hele dorpsgemeenschap te kijk te zetten. Een donker bos is zoals het door talrijke dichters en kunstenaars van de romantiek als streek van verlangens en dromen bezongen wordt, ook hier het oord van ontgrenzing en onthulling tegelijk. En Anna, de dochter van het echtpaar Reich, huwt hier haar geliefde Fenton, terwijl de door de ouders gefavoriseerde kandidaten, Spärlich en dr. Cajus, per vergissing elkaar een aanzoek doen.
Carl Otto Ehrenfried Nicolai behoort tot de groep van componisten die, hoewel ze een groot en zeker niet onbelangrijk oeuvre hebben nagelaten, tegenwoordig toch slechts vanwege één werk worden herinnerd. In het geval van Nicolai is dat de “komisch-fantastische opera” Die lustigen Weiber von Windsor naar Shakespeares komedie The Merry Wives of Windsor.
De opera toont de stijl van Nicolai ten voeten uit: lichtvoetig en knap gecomponeerd in een stijl die zowel aansluit bij Mozart en Beethoven als bij Mendelssohn en Schumann. De Ouverture van de opera bleek ook als zelfstandig stuk heel goed te functioneren en kan eigenlijk wel als het eerste deel van een symfonie worden beschouwd. Na een langzame inleiding volgt het Allegro met een reeks van aansprekende thema's en vlot passagewerk en dit alles in een kleurrijke instrumentatie, waarin ook het slagwerk een belangrijke rol krijgt toebedeeld.