Componist: Nikolai Karetnikov
Première: 04-08-1995 te Hannover
Nero houdt een overwinningsfeestje, gevolgd door een orgie. Nero speelt de clown. Tigellin, de minister van binnenlandse zaken, informeert de keizer over een aantal personen die de normen en waarden van het verderfelijke Rome niet onderschrijven: de christenen. Nero wil graag een van hen zien. De apostel Paulus wordt naar hem gebracht. Voor het eerst staat de keizer oog in oog met het nieuwe geloof
Nero stuurt Paulus de gevangenis in. Hier, in eenzame afzondering, bezingt Paulus in een grote monoloog de christelijke liefde. Buiten staat Rome letterlijk in brand. Wanneer het vuur op hoogtepunt is, bezingt Nero vanaf zijn balkon de glorie van het Trojaanse vuur.
Als het vuur is gedoofd, hoort Nero dat het volk hem verantwoordelijk houdt voor de ramp. Nero weet echter de schuld in de schoenen van de christenen te schuiven en veroordeelt hen tot de brandstapel. In het verzengende vuur zingen de christenen een hartverscheurend Credo.
Dan buigt Nero zich nogmaals over Paulus. Tigellin leest hem de aanklacht voor en Nero houdt zich van de domme. Paulus wordt veroordeeld en omgebracht.
Dan keert het hele volk zich tegen Nero en wordt hij onttroond. Om te ontlopen aan de marteldood pleegt hij zelfmoord. Zijn laatste woorden zijn: Qualis arifex pereo (Hier sterft een groot artiest!).
De naam van apostel Paulus weerklinkt uit de vreedzame muziek. De finale is de apotheose en hemelvaar van Paulus.