Componist: Vincenzo Bellini

Librettist: Felice Romani

Première: 06-03-1831 te Milaan

Korte inhoud

La sonnambula, de slaapwandelaarster, vertelt het verhaal van Amina en Lisa, twee meisjes in een Zwitsers dorp. Amina staat op het punt te trouwen met Elvino als graaf Rodolfo ten tonele verschijnt, terug van weggeweest. Rodolfo maakt Amina zoveel complimentjes dat Elvino woedend wordt. Als Amina later slapend wordt aangetroffen in de kamer van graaf Rodolfo, gelooft in eerste instantie niemand dat Amina daar al slaapwandelend terecht gekomen is. Elvino verstoot haar, en is van plan met de jaloerse Lisa te trouwen. Maar Lisa was erg gecharmeerd van het flirtgedrag van Rodolfo. Dat moge blijken uit de zakdoek van Lisa die in de kamer van Rodolfo gevonden wordt. Juist als Elvino denkt dat hij voor de tweede keer bedrogen is, staat Amina boven op de molen. Slapend. Niemand durft wat te zeggen, totdat Amina beneden komt en al slapend haar liefde voor Elvino bezingt. Elvino ziet in dat hij te vroeg geoordeeld heeft, schuift alsnog zijn trouwring aan de vinger van Amina en maakt haar dan wakker zodat de feestelijkheden hervat kunnen worden.

Toelichting

Het slaapwandelen verschijnt op het operatoneel van de vroege 19e eeuw als een mildere vorm van ‘waanzin’. Terwijl krankzinnigheid als onherroepelijke verdwijning van het menselijk verstand op een tragisch hoogtepunt aanstuurt, heeft het slaapwandelen deze radicaliteit niet; het gold daarom bijna als onschuldig en komisch.



La sonnambulua kent twee verschillende slaapwandelscènes; Bellini laat muzikaal duidelijk horen hoe verschillende deze situaties zijn. In de eerste akte houdt hij de scène kort, aangezien deze alleen het conflict moet veroorzaken. Aan het einde van de tweede akte komt het slaapwandelen van Amina echter in de prachtige aria 'Ah! non credea mirarti' naar voren, een echter prima donna-scène. De hier uitgesponnen motieven krijgen een ‘conflictoplossende’ functie (Elvino raakt overtuigd van Amina’s onschuld), en de figuur van Amina wordt met al haar rijkdom aan gevoelens uitgebeeld. Toen Rossini de melodie ‘Ah! Non credea mirarti’ van deze scène als “hartstochtelijk, treurig, pathetisch, vol van smaak en selecte gemoedsbeweging” aanduidde, trof hij precies het gevoelige karakter van Amina.