(31 januari 1788 - 28 januari 1865)

Classicist of romanticus?
Romani studeerde rechten om zijn ouders te plezieren en literatuur omdat daar zijn hart lag. Al snel werd hij geëngageerd als librettist aan La Scala in Milaan en groeide hij uit tot de meest gewilde librettist van zijn tijd. Hij schreef zo'n 80 libretti, allemaal voor Italiaanse operahuizen want hij weigerde voor Parijs te schrijven. Het is opvallend dat veel van Romani's teksten door meerdere componisten zijn gebruikt, zij het soms in een aangepaste versie. Toppunt vormt Francesca da Rimini met elf verschillende zettingen.

Men vraagt zich vaak af of men Romani onder de classicisten of onder de romantici moet scharen. Romani gaf zelf al het antwoord: "Ik ben noch een classicist noch een romanticus. Ik hou van schoonheid, waar het ook vandaan komt". En dus gebruikte Romani net zo makkelijk romantische inspiratiebronnen (bv Victor Hugo) als de Griekse mythologie. Maar - zo vatte Edward Dent zijn werk ooit samen - "Romani never wasted a word on superfluities. Never a line of his is written merely for the sake of a rhyme, not a adjective - and indeed he is very sparing of adjectives - is without significance."

Romani was geen vernieuwer. Hij schreef goede teksten. Woorden waren net zo belangrijk als muziek. Een uitgangspunt waarmee hij het gebrek aan belangstelling voor het libretto begin 19de eeuw ongedaan probeerde te maken.
Ondanks deze positieve eigenschappen was samenwerken met Romani niet altijd gemakkelijk. Gewoonlijk nam hij te veel opdrachten aan waardoor hij zijn afspraken moeilijk na kon komen. Toch kwamen componisten als Bellini en Donizetti naar hem toe, op zoek naar een mooi en goed libretto.