Componist: Giuseppe Verdi
Librettist:
Felice Romani
Première: 05-09-1840 te Milaan
Om politieke redenen bezoekt de Franse officier Belfiore verkleed als de Poolse koning Stanislaus de baron di Kelbar in Bretagne. Hier komt hij de vrouw van zijn leven weer tegen: de markiezin del Poggio. Zij waren al eens verloofd maar tot huwelijk was het niet gekomen en nu dreigt de markiezin te gaan trouwen met graaf Ivrea, commandant van Brest. Een ander ongewenst huwelijk dat op stapel staat, is dat van Giulietta, de dochter van de baron, met minister van financiën La Rocca. Giulietta trouwt liever met diens neef Eduardo. Veel ingenieueze complotten, spitsvondigheden en geestigheden later hebben de hoofdpersonen de knoop weten te ontwarren en volgen er twee gewenste huwelijken.
Deze opera is gebaseerd op het toneelstuk Le faux Stanislas van Alexander Duval. Gedwongen door een contract met Merelli, de intendant van de Scala, moest Verdi zijn tweede opera schrijven, terwijl zijn hoofd daar helemaal niet naar stond. Het verdriet over de dood van zijn vrouwen zijn twee kinderen kort na elkaar zou de componist geheel afwezig hebben gemaakt en zeker niet in staat om een komische opera te maken. Dit alles wordt aangehaald om het fiasco te verklaren van de eerste en enige opvoering. Maar de opera is helemaal niet slecht, integendeel! De ware reden is dat het publiek van Verdi helemaal geen komische opera verwachtte, maar eenzelfde soort werk als Oberto, die het jaar tevoren niet minder dan 14 opvoeringen had behaald, een dramatische opera dus en geen komische in de beste traditie van Rossini en Donizetti.