Vandaag volgens planning een makkelijke dag: 20km van Zubiri naar Pamplona. We begonnen wat laat, zo rond 09.00 uur (er waren wat problemen met een geannuleerde vlucht van een reis naar Aix-en-Provence, gelukkig heeft Susan op kantoor iedereen over kunnen boeken). De meeste wandelaars beginnen op zijn laatst om 08.00 uur. In de zomer is dat van levensbelang om de grootste hitte te vermijden, maar zo in het voorseizoen speelt het minder.

Taco loopt vandaag voor het laatst met me mee. Het is geweldig om het samen te doen. We stimuleren elkaar, maken grapjes, hebben mooie gesprekken en zijn ook lange afstanden volkomen stil. Bij Taco tekenden zich vandaag de eerste blaartjes af, ik ben gelukkig nog ongeschonden.

Een mooi moment was zo halverwege de dagetappe. Een mevrouw hield ons staande en sprak in niet al te best Engels ons aan. Ze wees naar boven en zei “this is the right way”. Ik dacht, “O God, nu begint het evangeliseren!”. We namen haar raad toch ter harte en maakten een flinke klim. Daar stond een eeuwenoud klein kerkje. Er lag een klein grasveldje voor, met bloeiende narcissen. Binnen werden we verrast door een schitterend altaar, en wederom een heel lieve mevrouw. Ze spoorde ons aan om een wens op een post-it te schrijven, wat ik deed, en ze zette een ferme stempel in mijn paspoort. Een andere pelgrim klom nog even de klokkentoren op en mocht de klokken luiden. Onder het geluid van de campanilla liepen we weer verder en wisten we de tranen van onze wangen. Een mooi moment!

Rond 15.00 uur kwamen we aan in Pamplonoa. De kathedraal en de middeleeuwse stadsmuur torenden al hoog boven de camino uit. Omdat het de laatste avond is dat Taco en ik samen zijn, hebben we onszelf verwend met een overnachting in een fijn hotel. En, misschien nog wel luxueuzer, hebben we al onze kleren gewassen in een wasserette. De wasmachine deed zijn werk, en wij bezochten de prachtige kathedraal en dronken een biertje in de stralende zon. Het leven kan zo mooi zijn.