(18 mei 1810 - 05 maart 1876)

Piave heeft grote bekendheid verworven als librettist van Verdi. Deze zoon van een glasblazer van Murano verkeerde al enige tijd in literaire kringen toen hij de kans kreeg het libretto van Pacini's Il duca d'Alba af te maken. Zijn collega Peruzzini was door ziekte hiertoe niet meer in staat. Korte tijd later werd Piave geïntroduceerd bij Verdi. Het was het begin van een langdurige samenwerking, vanaf Ernani (1844) tot aan La forza del destino (1862).

Aanvankelijk was Verdi onzeker over de kwaliteiten van Piave. Hij liet diens libretti dan ook door anderen verbeteren. Toch bleven de twee samenwerken en ontstond er een vriendschap die zou voortduren tot Piave's dood in 1876. Ook nadat Piave in 1867 verlamd was geraakt, bleven Verdi en zijn vrouw zich om hun vriend bekommeren.

Piave werkte enige tijd als theaterdirecteur van La Fenice in Venetië toen hij op voorspraak van Verdi in 1859 dezelfde functie aan La Scala in Milaan kon verkrijgen.
Behalve voor Verdi schreef Piave voor tal van andere componisten libretti. Er bestaat een groot verschil in kwaliteit in de libretti voor Verdi en voor anderen. Verdi wist precies wat hij wilde hebben. Hij gaf Piave zeer nauwkeurige opdrachten mee, en schreef vaak in proza de teksten op zodat Piave deze vervolgens in dichtvorm kon omzetten.

Piave had een groot vocabulaire en hij schreef makkelijk. Zijn bescheiden opstelling om zonder meer te voldoen aan alle eisen Verdi die aan zijn libretti stelde, is de basis geweest voor de langdurige samenwerking. En zijn reputatie als librettist berust vooral op deze samenwerking.