De eerste kennismaking met klassieke muziek waren de pianolessen in mijn jeugd, en de lp’s die thuis beluisterd werden. Vooral Beethoven en Mozart vond ik prachtig, al was een dosis dagelijkse sport even belangrijk. En werd mijn studie Italiaans, de meest muzikale onder de Europese talen. Poort naar het buitenland, zo bleek, al was ik mij bij keuze niet daarvan bewust. Vanaf het derde studiejaar verruilde ik Leiden voor een studiejaar Italië, nadien combineerde ik het met werk in Zwitserland.

Na mijn afstuderen hielp ik een kleine reisorganisatie uit de brand als reisleider/gids in Rome. Dat beroep was destijds tamelijk nieuw en nog niet gesplitst, en wat het precies inhield was mij onbekend. Maar met wekelijks twee groepen, de ene drie, de andere vier dagen, wist ik dat snel genoeg. Ik studeerde in de avonduren ter plaatse het nodige bij, en het vak leek bij mij te passen. Maar het vak had een nog onzekere toekomst, en op de een of andere manier geen serieus imago. Zodat een zakelijke functie in Nederland volgde.

Intussen miste ik het wel. Ondanks het feit dat ik nieuwe dingen leerde en ook uitgezonden werd, zei de materie (de bouw) mij niet zoveel. Ik verruilde het na twee jaar voor de organisatie van medische congressen, waarmee in elk geval het menselijke aspect in mijn werk terugkeerde. En toen na nogmaals twee jaar de reisbranche zekerheid leek te bieden, maakte ik de overstap. Een dankbare en serieuze taak, kunst en cultuur, inclusief muziek, toegankelijker te mogen maken, intussen zo’n 25 jaar.
Het coronavirus legde het reiswerk stil. Het gaf mij de ruimte om de Italiaanse taal en literatuur weer op te pakken. Mooi van zichzelf om uit te dragen, en belangrijke bron voor al het andere.