Na een lange winter- én zomerstop – vanwege alombekende redenen die we natuurlijk het liefst vergeten en hier zeker niet nogmaals zullen benadrukken – herrijst het MUSICO-blog. We zullen u vanaf nu op deze plek weer regelmatig te voorzien van interessante nieuwsfeiten en achtergronden.
De feniks, de mythische vogel die uit zijn eigen as herrijst. Illustratie uit een in 1583 gepubliceerd manuscript.
Muziek en componisten
U zult de komende tijd bijvoorbeeld meer kunnen lezen over componisten of specifieke muziekstukken, vooral in het kader van gedenkjaren of bijzondere uitvoeringen. Daarnaast gaan we door met bekende series van het blog. Zo zullen we de draad oppikken van de series over stemtypen, muziektheorie en beroemde operaregisseurs en zult u verrast worden met nieuwe series.
Vraag het MUSICO!
Maar we horen natuurlijk ook graag van u! Zijn er onderwerpen waar u graag meer over wilt weten? Zijn er muzikale vragen waar u al tijden mee zit en waar we mee kunnen helpen? Mail ons en we kijken wat we er op het blog mee kunnen. Misschien plaatsen we af en toe een kort vraag-en-antwoord rondje, maar ongetwijfeld leiden uw vragen ook tot uitgebreidere blogs.
Houdt het blog de komende tijd dus (weer) in de gaten. We zijn er weer!
De jaarlijkse uitreiking van de Prix d’Amis vond tot voorheen altijd plaats in december. De laatste keer zelfs tijdens de fameuze Kerstmatinee waar de Vrienden van De Nationale Opera altijd in groten getale aanwezig zijn. Een voor de hand liggende keuze, de prijs is immers een publieksprijs.
Dit jaar was de uitreiking een maand naar voren gehaald om als opening van een foyer-avond te dienen. Een foyer-avond die verder gewijd was aan de nieuwe productie van LaCenerentola (première 3 december 2019). Een beetje jammer wel omdat daarmee het feestelijke karakter van de prijs ietwat teloor ging.
Gelukkig was daar de directeur van De Nationale Opera Sophie de Lint die kordaat maar ook hartelijk de prijswinnaars onthulde. En gelukkig was daar ook het glaasje champagne in de pauze om een toost uit te brengen!
Beste productie van het seizoen 2018/2019: Tannhäuser (Foto: Monika Rittershaus/De Nationale Opera)
Beste productie: Tannhäuser
Als eerste werd de beste productie bekend gemaakt. Ik had zelf mijn stem uitgebracht op Oedipe van Enescu, maar ik vermoedde dat Stockhausens Aus Licht nog wel eens als winnaar uit de bus kon komen. Ik kreeg ongelijk. Het publiek koos voor een van de grote namen uit het operarepertoire: Wagners Tannhäuser in een regie van Christof Loy. Opmerkelijk overigens dat nergens de naam van de chef-dirigent Marc Albrecht werd genoemd als muzikaal verantwoordelijke voor deze productie. En dat terwijl De Nationale Opera Marc Albrecht afficheert als “de beste operadirigent ter wereld”. Zo lijkt de prijs meer op een regisseursprijs dan op een productieprijs en dat is, denk ik, niet de bedoeling.
Regisseur Christof Loy (Foto: Markus Gårder)
Misschien wel het meest waardevol
Christof Loy woont tegenwoordig in Amsterdam, dus vertelde Sophie de Lint dat ze bij hem langs was geweest om de prijs te overhandigen. Een gemiste kans dat we daar geen filmpje van te zien kregen. Gelukkig had Christof Loy wel een brief geschreven waaruit Sophie de Lint voorlas. Hij verontschuldigde zich dat hij er op deze avond niet bij kon zijn. Christof Loy repeteert deze weken in Zürich voor een nieuwe productie van Don Pasquale van Donizetti. De regisseur benadrukte verder dat het publiekskarakter van de Prix d’Amis hem zo dierbaar is. Christof Loy won reeds diverse grote operaprijzen (o.a. drie keer voor beste productie door Opernwelt, een Laurence Olivier Award en een Opera Award), maar deze Amsterdamse prijs achtte hij misschien wel de meest waardevolle. Overigens heeft hij de prijs vorig jaar ook al gewonnen met de productie van Verdi’s La Forza del Destino.
Elena Stikhina als Cio-Cio-San in Madama Butterfly (Foto: BAUS/De Nationale Opera)
Beste solist: Elena Stikhina
De jonge sopraan Elena Stikhina kreeg vervolgens de Prix d’Amis uitgereikt voor beste solist van het afgelopen seizoen. Ze vertolkte de hoofdrol van Cio-Cio-San in Madama Butterfly (Puccini). Op zich natuurlijk al een hele prestatie om op zo’n jonge leeftijd – Stikhina wordt dit jaar op Eerste Kerstdag 33 jaar – al dit soort grote rollen te zingen, maar de bijzondere Robert Wilson-productie waarin zij haar roldebuut mocht maken, maakte de verwachtingen wel erg hoog gespannen. Alhoewel ik vorig jaar zelf deze voorstelling niet heb gehoord, maakte het kleine clipje dat we te horen kregen uit de aria “Un bel di vedremo” helemaal duidelijk dat Elena Stikhina iemand is om in de gaten te houden.
Elena Stikhina (Foto: Ilya Korotkov)
Iemand om in de gaten te houden
Overigens doen vrijwel alle grote internationale operahuizen dat inmiddels ook. Elena Stikhina zingt binnenkort in Berlijn (Staatsoper), New York (Metropolitan) en Parijs (Opéra national de Paris). In die laatste plaats was ze ook toen ze een paar dagen geleden op de hoogte werd gebracht van het winnen van deze Prix d’Amis. Ze repeteert daar voor de opera Prins Igor van Borodin. Elena Stikhina schreef een brief die Sophie de Lint voorlas. Uiteraard bedankte ze het publiek, maar ze beschreef ook uitvoerig hoe het was om zo’n groot roldebuut te maken in een huis dat haar zoveel warmte bracht. Die warmte voelde ze niet alleen bij alle medewerkers van De Nationale Opera, maar ook bij het publiek.
Veilig en geborgen
Hier haakte Sophie de Lint op in. Ze benadrukte dat veel zangers juist Amsterdam uitkiezen voor belangrijke roldebuten omdat ze zich hier zo veilig en geborgen voelen gedurende het repetitieproces. Sophie de Lint is blij met de uitslag. Zowel Loy als Stikhina hebben een “soft spot” in haar operahart en ze onthulde (“this is confidential!”) dat beide artiesten voor de komende seizoenen meerdere malen zijn geëngageerd.
Met zulke winnaars smaakte de champagne extra goed!
Sophie de Lint reikt de Prix d’Amis uit (foto: Els de Graaff)
